Piše: Dragan Bursać
www.balkans.aljazeera.net

Nakon što je govor glavnog imama Medžlisa Islamske zajednice u Kozarcu kod Prijedora, Amira efendije Mahića postao javno dostupan, digla se i kuka i motika iz manjeg BiH entiteta da osudi i linčuje imama. Inače, za one koji ne znaju, reaguje se na njegove izjave koje dovode u vezu Svetog Savu, svetosavlje i fašizam, te na one koje Srpsku pravoslavnu crkvu porede sa sektom.

Koliko je daleko otišla hajka na kozaračkog imama svjedoči i pusti fakat da je čak MUP RS pokrenuo postupak protiv njega.

U zvaničnom saopštenju stoji da su službenici Policijske uprave Prijedor pokrenuli postupak “zbog širenja mržnje“.

Uz napomenu da MUP nema nikakve veze sa onim što radi imam u medžlisu i džamiji i pustog fakta da MUP nema veze sa istraživanjem povijesti, treba dodati da je i Međureligijsko vijeće u BiH osudilo, kako kažu, neprihvatljiv govor usmjeren protiv Srpske pravoslavne crkve (SPC) i njenih vjernika kojim je glavni imam Medžlisa Islamske zajednice u prijedorskom naselju Kozarac, Amir Mahić SPC pripisao sektaštvo, a Svetom Savi fašizam.

Prije no što se upustim u analizu imamovog govora dobro je sagledati kontekst u kome se isti dešava kao i stanje stvari u Prijedoru, ali i u manjem BiH entitetu i regionu. I još jedna bitna stvar, nemam niti najmanje želje, volje ili htijenja da branim imama, niti da se petljam u vjerske stvari, pa je moguće da je njegov govor u tom kontekstu nedozvoljen i da onda slijedom stvari treba odgovarati Islamskoj zajednici, a ne svjetovnoj policiji, koja nema nikakve veze sa naračenim obraćanjem.

Ali krenimo mi redom:

U govoru, baš na dan Svetog Save, kojeg poštuju srpski pravoslavci, imam je rekao:

“Šta je s druge strane, iz ugla pravoslavaca iz drugih dijelova svijeta, taj čovjek? To je čovjek na čijem učenju i ideologiji je začeta jedna sekta, koju mi ovdje dobro poznajemo. To je srpska pravoslavna sekta. To je u osnovi sektaško učenje pravoslavlja koje nema sa izvornim hrišćanskim i pravoslavnim učenjem osnovne poveznice koje bi trebalo da ima…”

Istina je da je svetosavlje utemeljeno tridesetih godina prošlog vijeka i da su ga utemeljili srpski ultranacionalisti i to ne kažem ja, nego Milivoj Bešlin, jedan od ponajboljih modernih srpskih historičara. On u svom tekstu “Svetosavlje bez Svetog Save (Nikolaj Velimirović i nacizam) eksplicitno kaže:

“Svetosavski nacionalizam je ultradesničarska politička ideologija koja spaja dva elementa – srpski nacionalizam i pravoslavni klerikalizam u 20. veku. Nastala je u krilu Bogomoljačkog pokreta kontroverznog vladike Nikolaja Velimirovića i intelektualaca okupljenih oko fašističkog pokreta Zbor 1930-ih godina. Kada je reč o sadržaju: od Svetog Save je uzeto ime, ostalo je proizvod duhovnih strujanja na ekstremnoj desnici u Evropi 30-ih godina 20. veka.“

Pa je zapravo jedina zamjerka na obraćanje imama Mahića ona formalne prirode, a tiče se samog Svetog Save, koji sa svetosavljem nema puno veze, ali jeste povijesni fakat i dalje da je upravo on (Rastko Nemanjić aka Sveti Sava) uzet kao patern (obrazac) po kome je stvoreno svetosavlje.

Idemo dalje. Imam efendija Mahić dalje navodi:

“Dvije osnovne ideološke postavke na kojima je utemeljeno svetosavlje, koje ispovijedaju pravoslavci u Bosni, jeste utemeljeno na dvije teške stvari. Prva je nacionalizam. To vam je crkva ili crkveno učenje koje zagovara nacionalizam, što nema nikakve veze ni sa Isusom, ni sa bilo kakvim crkvenim učenjem koje u svojoj osnovi ruši sve nacionalističke ideologije i hrišćane smatra jednakim. Pravoslavlje kakvim ga svetosavlje poznaje, ne smatra ih istim. Zato ćete imati jednog pravoslavca koji se nađe u ovim svetosavskim državama da bi skoro trebalo da promijeni vjeru da bi bio pravoslavac po njihovom kalupu.“

Ovo je živa istina! Svetosavlje je definitivno izbacilo i Isusa Hrista i njegovo učenje iz osnova SPC-a, a to je najveće moguće sektašenje. Na mjestu Isusa u Crkvi Srbije odavno stoluje Sveti Sava.

Ovome treba dodati da i pojedini vrsni klerikalni kritičari u pojavi svetosavskog nacionalizma unutar Srpske pravoslavne crkve vide filetizam (vjerski nacionalizam), koji je još na Carigradskom saboru 1872. osuđen kao moderna hereza (skrnavljenje hrišćanske vjere). Pa je onda ovaj dio govora imama Mahića zapravo u skladu sa učenjem Carigradske patrijaršije. A to što Crkva Srbije (SPC) odavno ne gleda u Carigradsku patrijaršiju, nego u moskovskog razvratnog patrijarha Kirila, to je već problem SPC-a, a ne imama Mahića.

A sve ovo nas dalje dovodi do nespornog povijesnog fakta i neke vrste tabua na takozvanom “srpskom nacionalnom prostoru“, dovodi nas do “neprijatnog saznanja“ da su oci svetosavlja iz SPC-a i njene okoline bili ljubitelji ne samo fašizma nego i nacizma i da je svetosavlje u svojoj biti jedan ultranacionalistički koncept (blago rečeno) koji je upotrijebljen za nacionalnu mobilizaciju Srba uoči Drugog svjetskog rata.

Povjesničar Milivoj Bešlin upravo to dalje obrazlaže u svom tekstu, govoreći o ocima svetosavlja. Ovdje prvo slijedi dio o Dimitriju Najdanoviću, jednom od očeva svetosavlja:

“Sam termin ‘svetosavlje’ skovao je ljotićevski teolog Dimitrije Najdanović koji je 1932. pokrenuo list sa tim nazivom i u njemu objavio tekst Svetosavska paralipomena. Najdanović kao deo najužeg kruga oko Nikolaja Velimirovića, a po njegovoj naredbi, postaje pripadnik fašističkog pokreta Zbor Dimitrija Ljotića. Imao je istaknutu (intelektualno-propagandnu) ulogu kao kvisling u vreme nacističke okupacije Beograda, da bi Jugoslaviju napustio skupa sa Hitlerovim trupama, bežeći od antifašističkih oslobodilaca. Nikada se nije vratio u Jugoslaviju, već je iz emigracije do kraja života veoma aktivno radio protiv nje. U organicističkom ideološkom konceptu Dimitrija Najdanovića srpsko pravoslavlje i nacija su u simbiozi, dok je samu naciju definisao preko svojih uzora: ‘Nacistički i fašistički totalitarizam dva ‘firera’ Nemačke i Italije novijih dana potvrđuju na klasičan način našu postavku o naciji kao etnobiološkom telu…’ Uz snažnu podršku svog duhovnog i ideološkog mentora, Nikolaja Velimirovića, Dimitrije Najdanović je uređivao ljotićevsku i kvislinšku Našu borbu tokom 1941. i 1942. ostavivši najcrnje nacističke i antisemitske napise na srpskom jeziku. Jedna od njegovih neumrlih rečenica je: „Danas kako stoje stvari, nama jedino Berlin i Hitler mogu doneti novu preporođenu svetosavsku Srbiju.“ Svoj ideološki koncept i izum, od koga nije odustao, zaokružio je u emigraciji 1973. u knjizi Pravoslavlje i svetosavlje…“

Ostatak teksta čitajte OVDJE.