Piše: Rasim Belko

Nisu ti Evropljani naivni, još manje su kratkovidi, pa ma koliko čudno bilo uvrštavanje Srpske pravoslavne crkve u Rezoluciju Evropskog parlamenta kao negativnog i propagandnog elementa opasnih politika na Balkanu, ono je ovih dana dobilo prilično opasan pečat u obliku manevarskog oružja AK-47 ili narodski kalašnjikova, piše Patria.

Svjedoci smo priče koja je isplivala u Crnoj Gori kako Srpska pravoslavna crkva plaća, popovi preko narko kartela nabavljaju kalašnjikove za “odbranu srpstva” u crnogorskom društvu. U pomenutoj Rezoluciji EP-a kaže se: “Primećuje se da strano miješanje takođe može ostvariti uticajem i instrumentalizacijom vjerskih instituta, kao što je ruski uticaj u pravoslavnim crkvama, posebno u Srbiji, Crnoj Gori, Bosni i Hercegovini, a posebno u njenom entitetu Republici Srpskoj”, uz opasku da se time sije razdor među lokalnim stanovništvom, “razvija pristrasno pisanje istorije i promovisanje antievropskiih programa.

Jedino što fali u Rezoluciji i što bi se u nekoj budućoj moglo naći je definicija da “SPC plaća i nabavlja oružje za sukobe koji se uz pomoć njenih sveštenika planiraju, pripremaju i najavljuju”. Jer, nema i ne može biti druge definicije. Bilo bi zanimljivo tada vidjeti reakciju SPC, koja je na prethodno pominjanje u Rezoluciji poručila: “Crkva se bez prestanka moli za mir, gradi mir i podstiče svoj vjerni narod da zacjeljuje rane prošlosti, unapređuje povjerenje i gradi mostove saradnje sa susjedima, bez obzira na to kako se mole i kom narodu pripadaju”.

Možda se SPC stvarno moli za mir, mada je i u to sve teže vjerovati, ali sigurno je da laže kada kaže da gradi mir, jer od devedesetih do danas svjedočimo kako njeni sveštenici osveštavaju zločince u njihovim nakanama, svjedočili smo svojevremeno i kako su ti sveštenici osveštavali raznorazna oružja koja su poslije u zločinačkim pohodima srbo-četnika ubijala djecu, starce i sve nemoćne koji su im se našli na putu od Slovenije, preko Hrvatske do Bosne i Hercegovini i Kosova. Ovih dana i proteklih mjeseci svjedočimo i kako sveštenstvo Srpske crkve raspiruje i na razne načine podupire one koji podrivaju državnost Crne Gore, unoseći razdor koji je često na ivici bratoubilačkog rata.

Za te potrebe su se valjda popovi SPC-a i odlučili da nabave 100 kalašnjikova, za te potrebe je i procijenjeno da je pet hiljada crnogorskih policajaca nedovoljno da zaustavi velikosrpsko djelovanje SPC-a ukoliko se desetine hiljada ljudi uspiju podići.

SPC je litijskim manevrima i instaliranjem pijuna u liku i nedjelu Dritana Abazovića i ranije Zdravka Krivokapića uspjela na kratko preuzeti Crnu Goru, a ubrzo smo bili svjedoci kojim diskurskom će se kretati politika pod njihovim aminovanjem. Nakon tajnog i protuustavnog potpisivanja Temeljnog ugovora objekti SPC-a u Crnoj Gori postali su eksteritorijalni prostor, pa nakon afere “kalašnjikov” možemo samo zamišljati šta se u odajama vjerskih objekata SPC-a uistinu skriva. Ono što se pak više ne može skrivati su popovi povezani s jednim od najvećih narko – kartela na Balkanu, koji za potrebe SPC-a nabavlja oružje. Ne čudi panika Dritana Abazovića zbog objave podataka o tim nabavkama, jer ko zna kakvih još obavještajnih podataka ima, a u kojima se možda i on sam spominje.

No, osim djelovanja u Crnoj Gori, politika koju vodi SPC daleko je od izgradnje mira kako u BiH, tako i na Kosovu. Za razliku od nabavke oružja za ‘gradnju mira’ u Crnoj Gori, o tome šta i kako zaista žele u SPC, patrijarh Profirije rekao je face to face predstavnicima EU i SAD Miroslavu Lajčaku i Matthewu Palmeru početkom juna. “Kosovo, Republika Srpska i Crna Gora za nas su od vitalne važnosti”, Porfirijeve su riječi visokim zvaničnicima, iz kojih je lako iščitati da se SPC neće okaniti svog učešća u projektu “srpskog sveta” kreiranog u SANU i provođenog u svim dosadašnjim politkama Srbije.

SPC je u istom mjesecu prekinuo sve odnose s vlastima na Kosovu, optužujući ih da “krše vladavinu prava”, zaboravljajući da su njeni prvaci stajali rame uz rame s Miloševićem i čuvali mu leđa dok je ubijao kosovske Albance u ratu koji je prethodio NATO intervenciji i kosovskoj nezavisnosti.

Identično je djelovanje SPC-a i u Bosni i Hercegovini, gdje se redovno pojavljuju kao vjetar u secesionistička jedra Milorada Dodika, dok za uzvrat bivaju nagrađivani izdašnim novčanim izdvajanjima iz budžeta RS.

No, sve je to do sada bivalo zanemareno kako u politici tako i u diplomatiji, no nakon činjenice da SPC preko kartela iz BiH nabavlja oružje u pripremi sukoba u Crnoj Gori, moralo bi upaliti alarme širom Zapada, kako bi se shvatilo da je Srpska pravoslavna crkva sve dalje od vjerske institucije, a sve bliže političko – terorističkoj organizaciji kakvih je mnoštvo na crnim listama i SAD-a i Evropske unije.

Jer, igumani manevarci i kalaši Škaljarci bude zle duhove prošlosti i ukazuju na pripreme novih borbi za lažnu odbranu srpstva i pravoslavlja, a stvarnu agresiju na komšiluk Srbije čiju politiku osim Šešeljevog pitomca Aleksandra Vučića uveliko vodi i Srpska pravoslavna crkva.