Nenad Kecmanović, profesor emeritus, savjetnik Milorada Dodika, redovni kolumnist beogradske “Politike” i jedan od glavnih živućih velikosrpskih ideologa u tekstu od 2. maja “Nevinost bez zaštite ili razmažena žrtva” iznosi klasičnu monstruoznu srpsku verziju historije Bošnjaka i odnosa Bošnjaka, Srba i Hrvata. Podsjećamo, Kecmanović je bio dekan Fakulteta političkih nauka i posljednji predratni rektor Univerziteta u Sarajevu te ratni član Predsjedništva Bosne i Hercegovine iz reda srpskog naroda do jula 1992. godine. Njegov tekst prenosimo u cijelosti.

Kako to da su Bošnjacima Srbi oprostili, ne i zaboravili, i janičare, i šuckore, i ustaše, i stotine hiljada žrtava u NDH (Jasenovac, Prebilovci, Jadovno…), a Bošnjaci ne mogu Srbima nekoliko hiljada svojih žrtava u Srebrenici tokom građanskog rata?

Da li su Bošnjaci zaista „nevinost bez zaštite”, žrtva 12 genocida kako vole da se predstavljaju? Ili su pre povlašćeni, navikli da, kako komšije Srbi i Hrvati, tako i susedne države Srbija i Hrvatska, nastoje da ih pridobiju bliže sebi nego onima drugima? Ali takav blagonaklon odnos prema njima imali su i svi okupatori, kao što su prema njima bili bolećivi i srpski oslobodioci. Kako se to istorijski odvijalo počev od njihove konverzije na islam?

Neko će reći nećemo valjda od turskog vakta?! Jeste bilo odavno, ali nije trajalo četiri godine, kao kasnije okupacije i građanski rat, nego stolećima. Da postoji statistika o broju srpskopravoslavnih žrtava u tih desetak generacija, bio bi to, ne samo po definiciji Haškog tribunala, genocid nad genocidima, i to ne u jednoj opštini nego širom bosanskog vilajeta. I nije to bio samo danak u krvi, nabijanje na kolac, Ćele kula nego sistematsko izrabljivanje, maltretiranje, ponižavanje, o čemu piše hrvatski istoričar Srećko Đaja. A kolektivno sećanje je sačuvano u narodnoj poeziji Filipa Višnjića, u Njegoševom delu, na freskama u crkvama.

Austrougarska aneksija je njihov žal za „pustim turskim” blažila odlaganjem agrarne reforme i zadržavanjem begovata, te kao supstitut za propali kalifat u Stambolu, uvođenjem funkcije reis-ul-uleme u Sarajevu. Nakon kratke saradnje sa Srbima u pobuni protiv novog okupatora, brojni muslimani su otišli u šuckore, kolaborante Beča, koji su u pripremi rata protiv Srbije „etnički čistili” (Lampe) i „istrebljivali” (Redlih) srpsko stanovništvo. Nakon Principovog atentata muslimani su provaljivali i pljačkali radnje srpskih trgovaca širom BiH.

U poletu stvaranja zajedničke države Jugoslavije srpska vojska nije kaznila te masovne zločine. Jugoslovenska muslimanska organizacija (JMO) bila je nezaobilazni jezičak na vagi u nadmetanju srpskih, hrvatskih, slovenačkih stranaka, a njen čelnik Spaho dežurni ministar, ili potpredsednik gotovo u svim vladama Kraljevine Karađorđevića od 1918. do 1941.

O participaciji muslimana u vlasti NDH, koja je u svežijem kolektivnom sećanju, suvišno je i govoriti. Bilo ih je u vrhu Pavelićeve vlade u Zagrebu, kao i njegovih poverenika u Bosni. Nisu izostali ni u Jasenovcu, ni u Prebilovcima, a u Francetićevoj „crnoj legiji”, koja je klala Srbe duž Drine, „hrvatsko cvijeće” činilo je čak većinu. A tek SS Handžar divizija, učešće u trotrećinskom projektu za istrebljenje Srba. Iako su u vrhu KPJ i partizanskog oslobodilačkog pokreta u BiH bili studenti beogradskog univerziteta Hasan Brkić, Avdo Humo, Osman Karabegović, Hajro Kapetanović, muslimani su se masovnije pridružili tek posle pada Musolinijeve Italije, kada je ishod svetskog rata bio izvestan. Neke su privukle posebnim muslimanskim jedinicima, neke su na oslobođenim teritorijama i prisilno mobilisali, ali su ih oslobodioci i predvodeći komunisti, među kojima su ubedljivo dominirali Srbi, prihvatili kao ravnopravne saborce. Zarad politike bratstva i jedinstva pravljene su lažne simetrije, neprijatne istine gurane pod tepih. Na školskim časovima književnosti preskakane su stranice „Gorskog vijenca” o „istrazi poturica” i „poturici gorem od Turčina”. Na časovima istorije četnici su, jednako kao ustaše, predstavljani izrodima srpskog i hrvatskog naroda. A muslimani? Kako nisu bili nacija biće da nisu imali ni nacionalne izrode i amnestirani su od sveg zla koje su počinili Srbima.

Štaviše, 60-ih CK SK BiH ih je priznao kao naciju, a pošto se ispostavilo da su relativno najbrojniji, na savetovanju aktiva republičkog rukovodstva u Mostaru 1966. otvoren je problem njihove potpredstavljenosti, odnosno srpske natpredstavljenosti na rukovodećim funkcijama ne samo u politici. Kardeljevim i Bakarićevim „federiranjem federacije” postali su, zajedno sa Hrvatima, nosioci republičkog etatizma i separatizma. Tako su Muslimani koji su u Jugoslaviji, uprkos svemu što je istorijski prethodilo, bez borbe stekli i naciju i ravnopravnost, postali njeni rušitelji.

Egzemplarna ekskomunikacija Hume, Karabegovića, Kapetanovića i tihog penzionisanja nekih nižih srpskih i čak hrvatskih „jugoslovenskih unitarista” u državnoj bezbednosti, JNA i diplomatiji, bili su prelomna tačka. Ali čak i kada je, sa aferom „Agrokomerc”, odsvirao kraj i toj garnituri koju su predvodili Hrvat Branko Mikulić i Musliman Hamdija Pozderac, kasniji tranzicioni lideri na levici Nijaz Duraković i na desnici Alija Izetbegović, zakratko su tražili ekvidistancu između Zagreba i Beograda, da bi na kraju Muslimani završili u starom antisrpskom jatu iz dva svetska rata.

Pošto se Zapad kolektivno okomio na Srbiju, Srpsku i Srbe, očas su zaboravili da su im Srbi bili oprostili i danak u krvi, i šuckore i ustaše i još ih nagradili nacijom i ravnopravnošću. Jedino što su zapamtili Srebrenicu i nekoliko haških pojedinačnih presuda za opštinski genocid, koja nema pravni presedan i zasnovana je na „razvoju definicije ad hok”. I još dodali 12 genocida, koje su im uglavnom skrivili, a ko bi drugi doli, opet Srbi.

Muslimanima je, pored nacije i ravnopravnosti u BiH, nedostajala samo još nacionalna država. Ako ne fildžan islamistan sa koncentracijom muhamedanaca kao teren za realizaciju Islamske deklaracije, još bolje cela jedinstvena BiH kao građanska demokratija u kojoj legalno dominiraju najbrojniji. Nisu dobili ni jedno ni drugo. U maju 1992. Šesta flota jeste uplovila u Jadran, ali se nije, kako je Alija zamišljao, ukotvila u tesnom Neumskom zalivu na bosanskom moru da bi „do 15 avgusta iste godine iskrcala i izvršila Cimermanovo obećanje”. Sve je isto do dan-danas, sem novih obećanja i novih naivnih radovanja, poput kandidatskog statusa za EU, stavljanja Dodika na crnu listu, izjava lažnog v. p. Šmita.

I dok se danas čitav islamski svet okreće prema Briksu, „njih opet nejma”. Kao što su prilikom raspadanja osmanske turske ostali zaboravljeni na zapadnoj granici carstva, tako su i sada zanemareni na istočnoj margini zapadne imperije u opadanju. A da bi demonstracijom lojalnosti sebi dali značaj, počeli su i bukvalno da lažu po međunarodnim forumima, a na to naseda i njihova javnost. Tvrde da je BiH uvela sankcije Rusiji, da je BiH potpisala pristup NATO-u, podržala secesiju KiM, a pošto ih Srbi u zajedničkim institucijama demantuju, onda iz Brisela i Vašingtona moraju da ih uhvate u laži. Ako pak prećute, Dodik zauzvrat najavi prekid partnerstva sa NATO-om, kontakte sa diplomatama SAD, preispitivanje puta u EU.

Vučić je pokazao mnogo strpljenja i upornosti ponavljajući da Srbija priznaje BiH, prećutkujući kamenovanje u Potočarima, poklanjajući vakcine i brašno, šaljući finansijsku pomoć srpskim opštinama u FBiH i i milione u Srebrenicu, inicirajući auto-put za Sarajevo, pozivima u „Otvoreni Balkan”. Sve su ili nezahvalno primili ili glatko odbili, čak i kada je posredovao sultan Tajip, porodični prijatelj Izetbegovića. Dodik ima bliže i duže iskustvo i nudi im „mirni razlaz”, te osluškuje kada će kolektivni Zapada dići ruke od nemoguće države.

Zašto svoje žrtve množe sa stotinu i hoće da se prikažu kao velika srpska nevina žrtva? Nije li to kompenzacija za zlo koje su naneli Srbima tokom osmanske, austrougarske, nemačke i američke okupacije? Potisnuti kolektivni kompleks krivice zbog konverzije u islam? Transgeneracijsko pamćenje da su Srbi u dva ustanka obeležili kraj Osmanske imperije na Balkanu? Dokazivanje da im nacija nije priznata na sednici kompartijskog foruma na kojem su većina bili Srbi, nego verifikovana osnivačkom žrtvom u Srebrenici? Zapadni uzdanici sufliraju im na liniji vatikansko-germanske politike kojoj su se pridružile i SAD tajnim ugovorom Vojtila–Regan? Razmaženost, jer žrtvu svi žale, teše, tetoše, pomažu, obećavaju?